intihar güncesi - I

İnsanlar arasındaki belli olmayan yerini ararken ne de zavallıydı ‘Kişi’. Olmak istemediği ‘birisi’ olarak nefret ettiği bir odada, pis bir yatakta uyanırdı her sabah. Ardından hep aynı keşmekeş..

Okula giderken bindiği otobüs, sabahları uğradığı simitçi, her vakit o köşeye kurulan ayakkabı boyacısı çocuk, herkes ve herşey hep aynı yapmacıklıkta. Soğuk bakışlarla birbirlerine sırıtan insanlar ona kendi yanlızlıklarını verirlerdi.

’Kişi’yi etrafımızda aramayı bırakalım. Bahsi geçen biçareyi neden uzaklarda arıyoruz? Her yerde görebiliriz onu, aynaya bakarken de onu görürüz. Mesele farkındalık.

İkiyüzlülükle suratımıza gülen beylik karakterlerin arasında kendimizi bile unutuyoruz. Artık aynadakine de riyakar, soğuk zorunluluğumuzla bakıyoruz.

Birgün televizyon izlerken gördüğümüz bir filmde gerçeği soran adama, aynı soğukkanlılıkla “gerçek – eşittir – ikiyüzlülük!” diyebiliriz. Çünkü dibine kadar yaşadığımız tek gerçek budur.